De eerste indrukken
Door: Carlijn Marliek Liza
Blijf op de hoogte en volg Carlijn
23 Maart 2015 | Tanzania, Turiani
Jambo! Habari! Asante! Mambo! Nzuri sana! Groeten en uitspraken die je hier de hele dag hoort, en de mensen die elkaar continu begroeten en bedanken.
Gisteren zijn we aangekomen in het Turiami Hospital. Na een goede vlucht en een lange reis gingen we de volgende dag richting het hospital en waren we heel wat indrukken rijker. Ook vielen we meteen in het regen seizoen, want toen we uit het vliegtuig kwamen regende het ontzettend hard en kwam zelf door het dak op het vliegveld. Na de aankomst was het net bingo met het terugkrijgen van je paspoort. Alle passagiers van ons vliegtuig hadden het paspoort ingeleverd voor een visum en daarna werd iedereen bij naam omgeroepen door mensen van het vliegveld, en je moest maar hopen dat je je naam kon herkennen! Nadat we (gelukkig) onze koffers hadden en door nog een controle waren gekomen werden we opgehaald door onze taxichauffeur, genaamd Remi. We merkten al meteen dat iedereen blanke mensen heel interessant vindt en je wordt dan ook de hele tijd aangestaard. Toen we eenmaal in het hotel waren in Dar Es Salaam hebben we nog even gedoucht en daarna zijn we gaan slapen.
We gingen de volgende dag weer vroeg op om om 7 uur eerst SIM-kaartjes te gaan regelen en daarna naar het busstation te gaan. Hier begon de reis van Dar Es Salaam naar het Turiani Hospital. Een reis waarvan we wisten dat deze '5 uur of meer' zou duren. Eenmaal bij het busstation aangekomen, gebracht door Remi, keken we onze ogen uit. Wel 100 bussen die overal stonden en iedereen begon tegen iedereen te roepen dat je in hun bus moest komen. Uiteindelijk hielp Remi ons met het vinden van de goede bus. In de bus dachten wij: dit gaat soepel! Alleen helaas was dit iets te snel gedacht,want ze hadden ons verteld dat de bus om 9 uur zou vertrekken. Na een uur te hebben gewacht in de bus (Remi was inmiddels al weg) dachten we dat het slim zou zijn om misschien toch maar eens te vragen hoe laat de bus zou gaan vertrekken. Continu mensen die in en uit liepen en wij hadden geen flauw benul waar we nou aan toe waren! De bus ging uiteindelijk pas om half 11. Op naar Morogoro! Toen we weg reden uit Dar Es Salaam zagen we meteen veel krottenwijken en op de weg waren de auto's continu aan het toeteren, dit om aan te geven dat ze gaan inhalen of maar zo, omdat ze er zin in hebben. Toen we eenmaal op de grote weg zaten, de Morogoro Road (1 lange rechte weg naar Morogoro) ging het prima. 4,5 uur later kwamen we aan in Morogoro. Ook hier was een busstation met allerlei bussen. Gelukkig had Remi geregeld dat wij een overstap naar Turiani kregen en dit werd dan ook meteen voor ons geregeld. De lokale mensen hielpen ons met het dragen van onze koffer. Dit doen ze niet in de hand, maar hoppa, zo op het hoofd. Dan sta je toch wel even gek te kijken als je 24 kilo zware koffer ineens op iemands hoofd ligt, haha. De reis naar Turiani was heel bijzonder. Het begon op een verharde weg, maar na anderhalf uur gingen we toch echt een heel stuk op de onverharde weg (zand met allemaal gaten en plassen door de regen). Het is hier heel normaal dat de bus ineens een half uur stil staat en er allerlei mensen in en uit lopen, met maiskolven, nootjes, chips, brood, vissen en ga zo maar door. Blijkbaar is het ook heel normaal om een kip mee te nemen in een bus. In eerste instantie dachten we dat deze dood was, maar aan het eind zagen we toch echt dat die nog leefde. haha, wat een gewaarwording. Het uitzicht was heel erg mooi, de vlaktes zijn hier groener dan groen! Het laatste uur was een hele belevenis. De hobbels in de weg leken steeds groter te worden en onze blaas werd steeds voller en voller. Niet echt een pretje als je omhoog wordt gelanceerd door als die gaten en hobbels en je ONTZETTEND nodig naar de WC moet. MAAR GOED! Uiteindelijk zijn we om 18:00 uur aangekomen bij het Turiani ziekenhuis waar een andere student ons de weg naar ons verblijf wees. Na een warm ontvangst hebben we nog even wat gegeten (bruine bonen met rijst, mmmm....) in de kantine. Daarna hebben we alles in het guesthouse een beetje ontdekt en daarna hebben we de verrassingen van Rael geopend: een kaartje en het filmpje waar alle lieve familie en vrienden aan mee hebben gewerkt, wat zeer fijn en emotioneel was om te zien. Bedankt allemaal voor de lieve wensen en woorden :)! Dit doet ons goed en we gaan hem zeker nog een aantal keren bekijken.
Vandaag zijn we dan echt begonnen met de stage. Of nou ja, echt begonnen, vandaag was er eigenlijk niets te doen in onze dienst op de labour ward (soort verloskamers). We begonnen de dag met de dagelijkse opening met zang en daarna moesten wij ons voorstellen in ons beste Swahili en Engels. Daarna gingen we naar een overdracht waar het leek dat ze Engels praatten maar we er niet veel van konden maken. Toen kregen we een rondleiding door het ziekenhuis van onze 'tutor'. Het is hier heel normaal dat je dan zo maar bij iedereen de spreekkamer in loopt om jezelf even voor te stellen. De patiënten wachten dan wel eventjes. Wachten zijn ze hier trouwens heel goed in, sommige mensen zitten echt de hele dag te wachten tot dat ze geholpen kunnen worden, en ook onwetend hoe lang ze er al over hebben gedaan om hier überhaupt naar toe te komen.
Omdat er vandaag maar 1 patiënt was (die 2 cm ontsluiting bleek te hebben en te weinig weeën en dus terug werd gestuurd naar een andere afdeling) hebben we ons vandaag vermaakt met het oefenen van ons Swahili. De nurses vonden dit wel leuk en hielpen ons een beetje... Niet dat we nu veel wijzer zijn want het is maar een ingewikkeld taaltje.
Vandaag was het dus rustig op de verloskamers, dus we hopen dat we morgen meer geluk hebben. We hebben vanavond gegeten bij het hotelletje iets verderop. Daarna renden er een groepje kinderen achter ons aan die met ons op de foto wilden (om vervolgens zichzelf terug te zien). Nu zitten we weer lekker in ons huis waar we alle drie een eigen slaap- en badkamer hebben, heerlijk te genieten van onze paprika's en wortel. Het eten is hier namelijk even ontzettend omschakelen: vanochtend begonnen we met een soort van oliebol of pannenkoek, omdat het brood op was, en 's middags als lunch opnieuw een pannenkoekje (oftewel chipati). 's Avonds zijn ze hier erg fan van rijst rijst en rijst, dus wij waren el even toe aan een gezonde hap.
Oke het verhaal is nu lang genoeg geweest!Wij hopen jullie zo een eerste indruk te kunnen geven van hoe het hier is en hoe ze hier leven.
Tot snel! Liefs van ons
Gisteren zijn we aangekomen in het Turiami Hospital. Na een goede vlucht en een lange reis gingen we de volgende dag richting het hospital en waren we heel wat indrukken rijker. Ook vielen we meteen in het regen seizoen, want toen we uit het vliegtuig kwamen regende het ontzettend hard en kwam zelf door het dak op het vliegveld. Na de aankomst was het net bingo met het terugkrijgen van je paspoort. Alle passagiers van ons vliegtuig hadden het paspoort ingeleverd voor een visum en daarna werd iedereen bij naam omgeroepen door mensen van het vliegveld, en je moest maar hopen dat je je naam kon herkennen! Nadat we (gelukkig) onze koffers hadden en door nog een controle waren gekomen werden we opgehaald door onze taxichauffeur, genaamd Remi. We merkten al meteen dat iedereen blanke mensen heel interessant vindt en je wordt dan ook de hele tijd aangestaard. Toen we eenmaal in het hotel waren in Dar Es Salaam hebben we nog even gedoucht en daarna zijn we gaan slapen.
We gingen de volgende dag weer vroeg op om om 7 uur eerst SIM-kaartjes te gaan regelen en daarna naar het busstation te gaan. Hier begon de reis van Dar Es Salaam naar het Turiani Hospital. Een reis waarvan we wisten dat deze '5 uur of meer' zou duren. Eenmaal bij het busstation aangekomen, gebracht door Remi, keken we onze ogen uit. Wel 100 bussen die overal stonden en iedereen begon tegen iedereen te roepen dat je in hun bus moest komen. Uiteindelijk hielp Remi ons met het vinden van de goede bus. In de bus dachten wij: dit gaat soepel! Alleen helaas was dit iets te snel gedacht,want ze hadden ons verteld dat de bus om 9 uur zou vertrekken. Na een uur te hebben gewacht in de bus (Remi was inmiddels al weg) dachten we dat het slim zou zijn om misschien toch maar eens te vragen hoe laat de bus zou gaan vertrekken. Continu mensen die in en uit liepen en wij hadden geen flauw benul waar we nou aan toe waren! De bus ging uiteindelijk pas om half 11. Op naar Morogoro! Toen we weg reden uit Dar Es Salaam zagen we meteen veel krottenwijken en op de weg waren de auto's continu aan het toeteren, dit om aan te geven dat ze gaan inhalen of maar zo, omdat ze er zin in hebben. Toen we eenmaal op de grote weg zaten, de Morogoro Road (1 lange rechte weg naar Morogoro) ging het prima. 4,5 uur later kwamen we aan in Morogoro. Ook hier was een busstation met allerlei bussen. Gelukkig had Remi geregeld dat wij een overstap naar Turiani kregen en dit werd dan ook meteen voor ons geregeld. De lokale mensen hielpen ons met het dragen van onze koffer. Dit doen ze niet in de hand, maar hoppa, zo op het hoofd. Dan sta je toch wel even gek te kijken als je 24 kilo zware koffer ineens op iemands hoofd ligt, haha. De reis naar Turiani was heel bijzonder. Het begon op een verharde weg, maar na anderhalf uur gingen we toch echt een heel stuk op de onverharde weg (zand met allemaal gaten en plassen door de regen). Het is hier heel normaal dat de bus ineens een half uur stil staat en er allerlei mensen in en uit lopen, met maiskolven, nootjes, chips, brood, vissen en ga zo maar door. Blijkbaar is het ook heel normaal om een kip mee te nemen in een bus. In eerste instantie dachten we dat deze dood was, maar aan het eind zagen we toch echt dat die nog leefde. haha, wat een gewaarwording. Het uitzicht was heel erg mooi, de vlaktes zijn hier groener dan groen! Het laatste uur was een hele belevenis. De hobbels in de weg leken steeds groter te worden en onze blaas werd steeds voller en voller. Niet echt een pretje als je omhoog wordt gelanceerd door als die gaten en hobbels en je ONTZETTEND nodig naar de WC moet. MAAR GOED! Uiteindelijk zijn we om 18:00 uur aangekomen bij het Turiani ziekenhuis waar een andere student ons de weg naar ons verblijf wees. Na een warm ontvangst hebben we nog even wat gegeten (bruine bonen met rijst, mmmm....) in de kantine. Daarna hebben we alles in het guesthouse een beetje ontdekt en daarna hebben we de verrassingen van Rael geopend: een kaartje en het filmpje waar alle lieve familie en vrienden aan mee hebben gewerkt, wat zeer fijn en emotioneel was om te zien. Bedankt allemaal voor de lieve wensen en woorden :)! Dit doet ons goed en we gaan hem zeker nog een aantal keren bekijken.
Vandaag zijn we dan echt begonnen met de stage. Of nou ja, echt begonnen, vandaag was er eigenlijk niets te doen in onze dienst op de labour ward (soort verloskamers). We begonnen de dag met de dagelijkse opening met zang en daarna moesten wij ons voorstellen in ons beste Swahili en Engels. Daarna gingen we naar een overdracht waar het leek dat ze Engels praatten maar we er niet veel van konden maken. Toen kregen we een rondleiding door het ziekenhuis van onze 'tutor'. Het is hier heel normaal dat je dan zo maar bij iedereen de spreekkamer in loopt om jezelf even voor te stellen. De patiënten wachten dan wel eventjes. Wachten zijn ze hier trouwens heel goed in, sommige mensen zitten echt de hele dag te wachten tot dat ze geholpen kunnen worden, en ook onwetend hoe lang ze er al over hebben gedaan om hier überhaupt naar toe te komen.
Omdat er vandaag maar 1 patiënt was (die 2 cm ontsluiting bleek te hebben en te weinig weeën en dus terug werd gestuurd naar een andere afdeling) hebben we ons vandaag vermaakt met het oefenen van ons Swahili. De nurses vonden dit wel leuk en hielpen ons een beetje... Niet dat we nu veel wijzer zijn want het is maar een ingewikkeld taaltje.
Vandaag was het dus rustig op de verloskamers, dus we hopen dat we morgen meer geluk hebben. We hebben vanavond gegeten bij het hotelletje iets verderop. Daarna renden er een groepje kinderen achter ons aan die met ons op de foto wilden (om vervolgens zichzelf terug te zien). Nu zitten we weer lekker in ons huis waar we alle drie een eigen slaap- en badkamer hebben, heerlijk te genieten van onze paprika's en wortel. Het eten is hier namelijk even ontzettend omschakelen: vanochtend begonnen we met een soort van oliebol of pannenkoek, omdat het brood op was, en 's middags als lunch opnieuw een pannenkoekje (oftewel chipati). 's Avonds zijn ze hier erg fan van rijst rijst en rijst, dus wij waren el even toe aan een gezonde hap.
Oke het verhaal is nu lang genoeg geweest!Wij hopen jullie zo een eerste indruk te kunnen geven van hoe het hier is en hoe ze hier leven.
Tot snel! Liefs van ons
-
23 Maart 2015 - 19:52
Karin:
Klinkt super allemaal ( op t weer na dan haha) lekker rustig aan beginnen. Lekker tijd voor alles er om heen, foto's maken bv voor t thuisfront. ;) -
23 Maart 2015 - 19:55
Basjan:
habari ! leuk verslag dames. -
23 Maart 2015 - 19:57
Yvonne:
Leuk meiden om jullie zo te volgen.
Nogmaals veel plezier.
-
23 Maart 2015 - 20:37
Joyce:
Leuk hoor dames, hopelijk morgen een drukkere dag. Jullie hebben in ieder geval tijd om een lang verslag te schrijven, dus dat is dan wel weer leuk voor ons -
23 Maart 2015 - 21:54
Markie Parkie:
Topverhaal! -
23 Maart 2015 - 23:08
Anne:
Fijn om te weten dat jullie goed zijn aangekomen en genieten van het Afrikaanse;-). Fijne weken gewenst!! -
24 Maart 2015 - 09:23
Tessa:
Super leuk verhaal meiden! -
24 Maart 2015 - 09:31
Marike:
Wat een belevenis! Leuk om te lezen. Zet m op nog! -
24 Maart 2015 - 10:45
Harriet:
Hee dames! Leuk om te lezen! Veel succes nog ! xx -
24 Maart 2015 - 15:31
Joke:
Top dames!
Furaha ya kushiriki katika njia hii katika adventure yako. Mengi ya mafanikio,
-
24 Maart 2015 - 19:13
Félice:
Wat veel indrukken nu al en wat leuk om te lezen! Heel veel succes allemaal -
24 Maart 2015 - 19:53
Nicole :
Dag Carlijn en vriedinnen, wat een ontzettend leuk reisverslag al.. Ik wens jullie heel veel plezier en succes! Groetjes -
25 Maart 2015 - 14:31
Kiaya:
Leuk hoor, heel gaaf! Annemarijn en ik vertrekken over twee maandjes die kant op! Hoe zijn jullie bij jullie chauffeur Remi gekomen? Heel veel plezier daar, geniet ervan!
Liefs! -
28 Maart 2015 - 12:05
Kitty:
Fantastisch! Wat een belevenis, heb inmiddels van Andre gehoord dat er al heel veel baby,s geboren zijn, zelfs al een mooie foto gezien van Marliek met baby -
05 April 2015 - 16:15
Yvonne:
Mooi verslag dames . Veel succes
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
