Van Turiani Hospital tot Zanzibar

Jambo lieve mensen!

Voordat we het weten zijn we al een dikke week verder en zitten we nu op Zanzibar. We zullen beginnen waar we de vorige keer geëindigd zijn. Aangezien dit waarschijnlijk het laatste verslag is, doen we het weer lekker uitgebreid!

Maandag hebben we ons bezig gehouden met het echo apparaat. Elke dag sleepten we onze eigen stabilizer mee naar de postnatal ward. We vroegen dan aan de nurse daar of er nog zwangere vrouwen waren die we konden echoën. De nurse riep dan wat in het Swahili en met een beetje geluk kwam er dan een zwangere vrouw overeind. Ze zijn allemaal niet zo enthousiast omdat ze bang zijn dat ze er een rekening voor krijgen, iets wat natuurlijk niet zo is omdat wij verder niks met de uitkomsten doen.
De rest van de dag zijn we op de labour ward geweest. Voordat we er erg in hadden kwam er ergens al een hoofd tevoorschijn en kon Marliek deze nog net op tijd aanpakken. Ook Liza heeft nog een jongetje kunnen vangen. Toen er ’s middags een dokter langs kwam moest er opeens een sectio geregeld worden. De dokter vermoedde een uterusruptuur (een scheur in de baarmoeder, meestal door een litteken van een eerdere keizersnede). Marliek is mee geweest en het bleek inderdaad om een uterusruptuur te gaan. Carlijn en Liza zijn ondertussen weer echo’s gaan maken en toen de dienst er op zat zijn ze Marliek gaan zoeken. Deze kwam voorbij rennen, op zoek naar een beademingskapje… Shit dachten we. Gelukkig was het nu haast en geen paniek. Na de geboorte moest het kind beademd worden en daarna deed die het zelf weer goed. Maar net voordat ze van de OK weg wilden gaan stopte het kindje weer met ademen. Op de kinderafdeling heeft het kindje een beademingsbuis gekregen waarna wij het nog een hele poos hebben beademd. De nurse van de avonddienst heeft het van ons overgenomen en op de labour ward was er gelukkig zuurstof beschikbaar. Helaas hoorden we de volgende ochtend dat het kindje ’s nachts alsnog is overleden…

Dinsdag zijn we druk geweest met ons project. Omdat het echo apparaat weer in gebruik kon worden genomen hebben we een soort poster gemaakt hoe deze te gebruiken en hoe de metingen uit te voeren. Dit zodat niet alleen de tropenarts en doktoren maar ook de nurses die een paar jaar geleden een echo cursus hebben gehad weer gebruik kunnen maken van het apparaat. Uiteindelijk is het een mooie poster geworden die we eind van de week overal hebben opgehangen! Het is ook leuk om te zien dat de doktoren en nurses enthousiast zijn om het echo apparaat weer te gaan gebruiken!!
’s Middags zijn de andere studenten bij ons geweest om wat te drinken achter het huis. Dit zagen we maar als afscheidsborrel!

Woensdagochtend werden we door het hoofd van de doktoren aangesproken. We waren een beetje bang dat dit te maken had met de sectio van vorige week waarbij het kindje was overleden maar dit bleek niet zo te zijn. Het bleek dat de nurses vonden dat we niet genoeg perineum support (het ondersteunen van het perineum bij het geboren worden van het hoofd) gaven, we hebben netjes ja en amen gezegd en beloofd hier rekening mee te houden. Ook hebben we nog met de tropenartsen en andere aanwezige doktoren besproken dat men zich zorgen maakt om de labour ward. Wij konden dit wel bevestigen omdat we dit zelf ook hebben ervaren. Omdat er geen duidelijke regels zijn doet iedereen maar wat die denkt dat het beste is, wat dus vaak niet het geval is. Het hoofd heeft beloofd om protocollen te maken voor de labour ward, deze zijn waarschijnlijk over 5 jaar een keer klaar!
In de ochtend heeft Carlijn een mooie bevalling gedaan waarbij Liza net geen vruchtwaterballet over zich heen kreeg bij het breken van de vliezen. Marliek heeft visite gelopen op de postnatal ward en daar meldde zich een (behoorlijk obese) zwangere vrouw met diabetes die geen idee had hoe ver ze zwanger was, ze dacht zelf zo’n 5-6 maanden. Vanwege medicatie etc wou de dokter wel graag weten hoe ver ze ongeveer zou zijn om deze reden ging Marliek even kijken met de echo. Eenmaal de echo op de buik zag je een klein kindje met kloppend hartje en na wat metingen te hebben uitgevoerd bleek de vrouw 10 weken zwanger te zijn. We kunnen dus zelfs zeggen dat we hier een termijnecho hebben gemaakt! Begin november gaan we maar eens een berichtje doen of mevrouw al bevallen is.
’s Middags was het tijd om onze kleding op te halen, spannend! Bij de naaister was het een grote chaos, in elke hoek van haar hokje zagen we wel een stukje van onze stof liggen. Alles was dan ook nog niet klaar. Alleen de jumpsuits waren klaar. Deze waren nog niet helemaal naar tevredenheid. Liza heeft het direct laten aanpassen en Carlijn en Marliek hebben dit zaterdag alsnog laten doen.

Donderdagochtend is Carlijn op de postnatal ward geweest en heeft Liza geassisteerd bij een mooie bevalling die Marliek heeft begeleid. ’s Middags werd er voor Liza ook nog een kind gelanceerd die ze net op tijd kon opvangen. De vrouwen hier geven soms geen krimp tot dat het hoofd al op bekkenbodem staat en het kind er bijna uit rolt… Altijd goed voorbereid zijn dus!

Vrijdag was alweer onze laatste stagedag op de labour ward. We hadden er zin in om er een leuke dag van te maken met nurse Hilda. Er lag van alles dus iedereen kon wel iets doen. Liza is meegeweest met een sectio(keizersnede) en toen ze terug kwam had ze verwacht dat Carlijn haar mevrouw al wel bevallen zou zijn. Maar nee, mevrouw had er niet zoveel zin in. Ze luisterde totaal niet en het was niet echt een feestje om haar te begeleiden. Uiteindelijk heeft Agnes zelfs een vacuüm moeten doen, dit was nog maar haar derde vacuüm hier dus dat zegt wel wat! Doordat het te lang had geduurd moest het kind ook nog beademd worden wat Carlijn samen met Agnes heeft gedaan. Liza heeft ondertussen de bevalling van een dood kindje van ongeveer 20 weken begeleid. Deze werd na de bevalling nog even aan moeder laten zien en vervolgens in doeken gewikkeld. Dit zou dan mee gaan met de familie.
Al met al was het een hectische en chaotische laatste stagedag. Met de (late) lunch besloten we dan ook om ons om te kleden en alleen nog even afscheid te nemen op de labour ward. Hier hebben we natuurlijk nog even wat foto’s gemaakt met alle nurses en Agnes! Ook werden we uitgenodigd om zondag bij nurse Hilda op visite te komen.
’s Middags konden we de rest van de kleding ophalen wat best leuk is geworden.

Zaterdag hebben we een tweede poging gedaan om naar de waterval in Mhonda te gaan. Samen met een local, Jacob, zijn we er weer op de piki piki naar toe gegaan. Dit keer was de weg wel goed. Het was nog wel een hele klim om bij het water te komen. Eerst een stukje door de bush bush en toen moesten de schoenen uit en moesten we een stuk door het water. Hier kreeg Carlijn het voor elkaar om onderuit te gaan met een rugzak op vol met mobiele telefoons en eten en te voelen hoe koud het water was! Na nog een stukje ploeteren kwamen we aan bij een heel mooi stuk waar we op twee hele grote rotsen konden zitten. Iets verderop waren locals de was aan het doen en af en toe kwam iemand met een tros bananen op zijn nek voorbij. Waar wij heel veel moeite moesten doen om over de rotsen te klimmen, leken die mensen wel te vliegen. We hebben genoten van het mooie plekje tot dat het begon te regenen. We zijn toen terug gegaan en hebben bij de school in Mhonda even geschuild. Hierna zijn we lopend terug gegaan. Een hele mooie wandeling door de super mooie natuur!

Zondag zijn we bezig geweest met inpakken en de laatste wasjes doen. ’s Middags was het tijd voor afscheid nemen. Eerst naar Ronald en Agnes de tropenartsen, toen naar de andere Nederlandse studenten en tot slot op visite bij nurse Hilda. Zij woont net buiten het ziekenhuisterrein bij een andere nurse in huis, wat wel wat weg heeft van op kamers wonen. Ze had een lekker sapje en gefrituurde aardappeltjes voor ons gemaakt. Het was heel leuk om te horen dat ze heel veel ambities heeft, iets waar velen een voorbeeld aan kunnen nemen!

Maandagochtend stonden we om 5:45 voor het ziekenhuis op onze bus te wachten. We zijn rechtstreeks naar Dar es Salaam gegaan om daar een hotel te pakken. Onderweg reed de buschauffeur in op een kudde koeien, zeker 2 koeien lagen onder de bus! Gelukkig kwamen ze er allemaal onderuit en leken er geen gewonden te zijn gevallen. Ook hadden we weer gezelschap van een paar levende kippen in de bus, iets wat al bijna normaal begint te worden.
Op het busstation van Dar es Salaam aangekomen zei de taxichauffeur dat het hotel helemaal niet gunstig gelegen was ten opzichte van de haven. Zo flexibel als we zijn hebben we maar besloten om meteen met de boot naar Zanzibar te gaan. Alleen de boot zat al vol maar uiteindelijk hebben we nog wat niet opgehaalde tickets kunnen bemachtigen, die in eerste instantie gereserveerd waren. In Stone Town, de hoofdstad van Zanzibar, hebben we in een hostel geslapen. ’s Avonds zijn we nog even uit eten geweest. Het zou heel dichtbij moeten zijn maar na zeker een half uur lopen bleek dat we flink verkeerd waren gelopen. Dan toch maar met de taxi. Gelukkig was het restaurant heel mooi en hebben we heerlijk gegeten.

Dinsdagochtend zijn we nog even Stown Town in gewandeld en verder zijn we bezig geweest met het zoeken naar een hotel/resort. Uiteindelijk zijn we maar gewoon vertrokken met de taxi naar het noorden. De taxi chauffeur wist nog wel wat leuks en hier zitten we dan, in een mooi hotel/resort aan zee. Onze kamer grenst aan het zwembad en de zee is echt net zo blauw als op de plaatjes! Op nog geen 5 minuten wandelen over het strand zit een heel leuk tentje waar je heerlijk met de voetjes in het zand kunt eten. Hier hebben we nu dan ook al twee avonden heerlijk gegeten. Voor de rest doen we het nu vooral rustig aan: strandwandeling, zonnen, zwemmen, lezen, cocktails drinken… Heel vervelend allemaal! Ook is het hier heel normaal dat de koeien naast je op het strand chillen of een wandeling maken. Er zijn ook veel locals die van alles aan je willen verkopen.

Morgen gaan we natuurlijk de verjaardag van Carlijn vieren! Ook gaan we morgen met een bootje op pad om te snorkelen naar Mnemba eiland. Maandagochtend gaan we weer terug naar Stone Town om hier nog van al het moois te genieten. Hier slapen we bij een Poolse jongen van wie het nummer het hebben van de tropenartsen van het ziekenhuis. Voor een biertje vindt hij het prima dat wij een nachtje in z’n appartement doorbrengen. Dinsdagavond is het dan al weer tijd om terug naar Nederland te vliegen, time flies when you’re having fun!

Lieve mensen bedankt voor de leuke reacties en lieve berichtjes! We zien elkaar snel weer.

Liefs Carlijn, Marliek en Liza